دو پوشش لباس کار یکسره و لباس محافظ ، این اصطلاحات اغلب به عنوان مترادف به خصوص در گفتار محاوره ای استفاده می شوند، اما معنای واقعی آنها کاملاً متفاوت است.
لباس کار تجهیزاتی است که در عین حال برای محافظت از سلامت کارمند و همچنین محافظت از لباس خود در برابر آسیب در نظر گرفته شده است.
رایج ترین آنها عبارتند از شنل، شلوار کمری، جلیقه، پیراهن کار، پیراهن، گرمکن، ژاکت، ژاکت پشمی و کلاه.
پارامتر اصلی که هنگام انتخاب لباس کار باید در نظر گرفته شود، ویژگی های عملکردی و تنظیم آنها با یک محیط کاری خاص،
و در مورد لباس های محافظ نیز با ویژگی های خطرات موجود در یک فرآیند کاری مشخص است.
با این وجود، قبل از تصمیم گیری نهایی، ارزش بررسی یک عنصر مهم دیگر را دارد. نحوه ساخت لباس کار و ماهیت ماده ای که از آن ساخته شده است.
تجهیزات استاندارد کارمند لباس کار است که شامل موارد زیر است:
- شلوار کار (کمربند یا شنل)
- ژاکت یا پیراهن کار (مثلاً فلانل)،
- تی شرت با آستین کوتاه یا بلند،
- کفش مناسب (کفش، چکمه، کفش معمولی یا بلند)،
- لباس های محافظت کننده در برابر شرایط آب و هوایی (باران یا ژاکت های عایق، جلیقه).
در حال حاضر رایج ترین کاربردها در تولید پوشاک برای کارکنان عبارتند از پنبه، پلی استر، الاستین، اکریلیک، پلی آمید و مخلوطی از مواد جداگانه.
هر کدام از این پارچه ها دارای مزایایی هستند، اما در عین حال ویژگی های عملکردی کمی متفاوت دارند که می تواند تأثیر مستقیمی بر نحوه عملکرد یک کارمند داشته باشد.
پنبه یک فیبر طبیعی است که قابلیت تنفس دارد. سبک بودن این ماده و قابلیت تنفس آن را به خوبی برای محیط های خشک و گرم مناسب می کند.
با این حال، لباس‌هایی که فقط از پنبه ساخته شده‌اند برای کار در مکان‌های مرطوب یا انجام وظایف در هنگام تغییر شرایط آب و هوایی در فضای باز (مانند کارهای ساختمانی ) مناسب نیستند.
پلی استربه نوبه خود، این یک الیاف مصنوعی است که مراقبت از آن نسبتاً آسان است و با دوام بالا مشخص می شود.
پلی آمید خواص مشابهی دارد. لباس یا تکه های آن ساخته شده از ماده ای با ترکیبی از این الیاف در برابر آسیب مکانیکی، ذساییدگی یا تماس با عوامل مادی (مثلاً در حین اجرای کارهای آجرکاری، وظایف در بخش تعمیر و نگهداری یا فعالیت های حمل و نقل) بسیار مقاوم تر خواهد بود.
